In de rij voor een kaartje voor 'een van de grootste singer-songwriters van nu'

Jason Isbell komt nog een keer volgend jaar. En als ie twaalf keer zou komen zouden we elke maand gaan.

Halverwege de week hing het ineens op de deur naar de gang. “Anders vergeet ik het”, zei mijn vrouw. Dat leek me sterk, aangezien Jason Isbell een van haar favoriete artiesten is, samen met Bruce Springsteen. Maar goed: werk, kinderen naar school brengen, wandelen, boodschappen doen, voordat je het weet ben je afgeleid en vergeet je dat de KAARTVERKOOP VRIJDAG OM 10 UUR BEGINT.

Dit concert werd plotseling bekend gemaakt. Naast de show die we al hadden gezien, in Utrecht, kwam hij nog een keer. Dat optreden in Vredenburg (samen met de 400 Unit op 13 november) was geweldig. Meer dan twee uur speelde hij alle nummers strak, met gevoel, intens en toch ook los. En, niet onbelangrijk, met plezier. Hij genoot zichtbaar van de interactie met de andere bandleden. Herwonnen vrijheid na de break-up met Amanda Shires? Heeft hij een goede regisseur die hem heeft verteld dat hij harde en akoestische nummers meer moet afwisselen? Krijgt hij weer creatieve energie door Anna Weyant, de Canadese kunstenaar en zijn nieuwe vriendin?

Maar hij komt dus weer. En nu solo, op 6 februari, in Paradiso. “An intimate evening” staat er aangekondigd. Ik verwacht tranen bij If we were vampires, kippevel bij Cover me up en hoop dat hij Live Oak helemaal a cappella zingt.

Ook hoop ik dat hij meer vertelt tussen de nummers door. Over hoe moeilijk het is om van de drank af te blijven, over zijn angsten, voor zichzelf en dochter Mercy in deze gepolariseerde wereld (luister naar Anxiety, Save the World), en wat een Dreamsicle nu precies is.

Ik verheug me nu al:

Oh wacht ik krijg een berichtje. “Gelukt met Jason!”

Misschien moeten we het briefje laten hangen. 27 juni komt Lucinda Williams - weer…